.::Najsłynniejsi Gitarzyści::.

• Jimi Hendrix
• Stevie Ray Vaughan
• Eric Clapton
  
  
  

  Jimi Hendrix

  Szalony geniusz gitary elektrycznej. Diabolicznie niepowtarzalny nieprzewidywalny, nie znający umiaru w swym szaleństwie. Potrafił naśladować wszystko, co miało najmniejsze znamiona dźwięku - począwszy od żałosnego skowytu, poprzez łkanie i płacz, aż po śmiech szaleńca i odgłosy wojny. Stał się dla muzyków niedoścignionym mistrzem. Ten największy nowator rockowej gitary urodził się 27 listopada 1942 roku w Seatle w stanie Waszyngton. Jako nastolatek za 5 dolarów kupił używaną gitarę i sam nauczył się na niej grać. Był leworęczny więc musiał instrument przystosować do swoich potrzeb. Jego zainteresowanie muzyką było ogromne. Zaniedbywał naukę, ale za to coraz bardziej szokował publiczność stylem gry. Grał za pomocą zębów, języka czy trzymając gitarę za plecami. Do jego koncertów przyklejona została etykieta skandalu i muzycznej prowokacji. W 1960 roku był już członkiem amatorskiej grupy pod nazwą Rockin Kings. W 1961 roku rozpoczął służbę wojskową jako spadochroniarz. Został jednak z niej zwolniony po pechowym skoku. Doznał kontuzji. Natychmiast powrócił do muzyki i z grupą Bob Fisher aud The Barnevilles wyruszył na tournee po Stanach Zjednoczonych. Stale zmieniał zespoły, przenosił się z miasta do miasta, szukał swego miejsca, nowych wrażeń, ludzi. Od 1964 roku staje na czele własnej grupy, nie firmowanej jednak jego nazwiskiem, lecz występując pod szyldem Jimmi James and The Blue Flames. Zespół grał rhythm and bluesowe standarty oraz jego własne kompozycje. W lipcu 1966 roku, usłyszał Hendrixa Chas Chandler, basista zespołu The Animals. Zaowocowało to wspólnymi koncertami w Europie. Legęda mówi, że to właśnie w samolocie podczas podróży do Europy Hendrix postanowił skrócić swoje imię z Jimmie na Jimi. We wrześniu 1966 roku powstaje zespół The Jimi Hendrix Experience. Debiutancki koncert odbył się w październiku w paryskiej Olympii. Podobno Chandler wydał wszystkie swoje oszczędności, by odpowiednio wypromować swego podopiecznego. W listopadzie grupa dokonała pierwszych nagrań - Hey Joe i Stonefree. Hendrix zszokował dziennikarzy. przyczepiono mu etykietę "dzikiego" muzyka. Po licznych koncertach w Londynie, Belgii, Francji i w Niemczech zespół wyrusza na 24-dniowe tournee po Wielkiej Brytanii. Już po pierwszych koncertach Hendrix znalazł się w szpitalu, poparzony podczas próby podpalenia swojej gitary. Nie zrażony wypadkiem, od tego czasu na zakończenie niemal każdego koncertu palił swój instrument. W maju 1967 roku ukazał się kolejny singel z piosenką Purple Haze, która swym narkotycznym aluzjom stała się hymnem młodego pokolenia. Rok 1968 rozpoczął się serią wysoko cenionych koncertów i rozkwit kariery Hendrixa. Był bardzo twórczy. Ukazały się nowe albumy. 18 sierpnia 1969 roku z towarzyszeniem wielu muzyków, Hendrix dał słynny koncert w Woodstock, wykonaniem hymnu Star Spangled Banner. W grudniu 1969 roku miały miejsce dwa ważne wydarzenia. Po długich debatach sąd uniewinnił go z zarzutu posiadania heroiny. Drugie wydarzenie to koncert z zespołem Band of Gypsies. Rok 1970 rozpoczął się niezbyt szczęśliwie. Podczas koncertu na rzecz ofiar wojny wietnamskiej Hendrix zszedł ze sceny ze słowami : "szkoda, że nie możemy być razem" ( przyczyną takiego zachowania były narkotyki i alkohol.) Jeszcze tej zimy nowy zespół przestał istnieć. We wrześniu 1970 roku, w Danii ponownie zszedł ze sceny w trakcie koncertu mówiąc: "od wielu miesięcy jestem już martwy". W Niemczech publiczność rozczarowana jego grą wygwizdała występ. Szóstego września na jednej z niemieckich wysp dał ostatni przed śmiercią koncert. Osiemnastego września Monika Dammermann ówczesna narzeczona Hendrixa nagrała na automatyczną sekretarkę Chandlera rozpaczliwe wołanie o pomoc : "I need help man". Tego samego dnia tuż przed północą w szpitalu St. Mary Abbatt stwierdzono śmierć artysty. Pogrzeb odbył się 11.10.1970 roku na cmentarzu w Renton w stanie Waszyngton.
  
  

  Do góry

  Stevie Ray Vaughan

  Stevie Ray Vaughan - ( 3 października 1954 - 27 sierpnia 1990), amerykański muzyk rockowy. Wybitny gitarzysta reprezentujący styl blues rock. Vaughan wypracował niepowtarzalne brzmienie oraz wyjątkową i jak dotąd niepowtarzalna technikę gry na gitarze. Była ona wypadkową technik rockowych, bluesowych i jazzowych oraz niepowtarzalnego brzmienia. Vaughan urodził się i wychowywał się w Dallas w stanie Texas. Od najmłodszych lat zainteresowany był muzyka rockowa. Wcześnie tez zaczął grac na gitarze. Już jako nastolatek grał w wielu zespołach garażowych. W wieku 17 lat porzucił szkole by zostać muzykiem zawodowym. Założył zespól Stevie Ray Vaughan and Double Trouble, który zdobył lokalną popularność w Austin. W 1982 zespól wystąpił na festiwalu w Mountreux. Za sprawa wyjątkowej techniki gitarowej Voaghana na muzyka zwrócili uwagę David Bowie i Jackson Brown. Bowie pod wrażeniem jego gry zatrudnił go przy nagrywaniu swej przebojowej płyty. Vaughan ukazuje się między innymi w wielkim przeboju 'Lets Dance. Za pośrednictwem swego promotora Vaughan i jego grupa Double Trouble, podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Epic i nagrała kilka cenionych albumów. Krotka kariera Vaughana często była zakłócana epizodami ciężkiego alkoholizmu oraz uzależnienia od narkotyków. 27 sierpnia po koncercie w East Troy w Wisconsin. Stavie Ray, oraz inni muzycy biorący udział w koncercie, miedzy innymi David Bowie, Robert Cray i Eric Clapton weszli na pokład dwóch śmigłowców, które miały ich przewieść do Chicago. Śmigłowiec, na którego pokładzie podróżował Vaughan wraz z czterema innymi muzykami, uległ katastrofie krótko po starcie - wszyscy muzycy zginęli.
  
  

  Do góry

  Eric Clapton

  Eric Clapton (Eric Patrick Clapp) urodził się w 30 marca 1945 roku w Ripley w hrabstwie Surrey w Anglii. Eric Clapton nie znał ojca, a szesnastoletnia matka przekazała go swoim rodzicom. Wychowaniem Erica zajmowali się babcia Rose i dziadek Jack Clapp. Na czternaste urodziny Clapton otrzymał swoją pierwszą gitarę akustyczną za czternaście funtów. Od tego momentu Clapton zaczyna uczyć się gry na tym instrumencie naśladując wielkich mistrzów bluesowych, był samoukiem. Uczęszczał do szkoły sztuk pięknych Art. College w Kensington i występował sporadycznie na lokalnych imprezach w pubach i barach. Wkrótce porzucił naukę w szkole. Fascynacja bluesem zawiodła go do Londynu, jeździł tam słuchać elektrycznego bluesa granego w niewielkich klubach. Śpiąc w parku chodził na koncerty do słynnego Marquee, na Oxford Street, gdzie zetknął się z Alexisem Cornerem i The Blues Incorporated. Pierwsze doświadczenia zdobywał jako członek grupy rhytm'n'bluesowej The Roosters, pracował w tym czasie jako robotnik budowlany. W zespole tym występował Tom McGuinness, późniejszy członek grupy Manfreda Manna i The Blues Band. Clapton grał w The Roosters przez osiem miesięcy, a następnie razem z McGinnessem przeszedł do zespołu Casey Jones And The Engineers. W 1963 roku został zwerbowany do znanej grupy The Yardbirds na miejsce gitarzysty Tony'ego Tophama. Od tego momentu Eric Clapton zaczyna być rozpoznawany przez fanów bluesa, a jego sława zaczyna szybko rosnąć. The Yardbirds mieli swoją bazę w klubie Crawdaddy. Właścicielem klubu był Giorgio Gomelsky współpracujący z grupą The Rolling Stones. Gdy Stonsi wypłynęli na szersze wody ich miejsce w Crowdaddy zajęli The Yardbirds. W tym czasie do Claptona przylgnął przydomek "Slowhand" (powolna ręka). Styl The Yardbirds oparty na klasycznym chicagowskim rhytm'n'bluesie szybko zdobywał wiernych fanów, a Clapton stawał się stopniowo najważniejszą postacią w zespole. Zespół nagrywa dwa single: I "Wish You Would" i "Good Morning Little Schoolgirl" i album "Five Live Yardbirds" w 1964 roku. Longplay, nagrany w czasie występów grupy w klubie Marquee doskonale odtworzył emocje muzyków, czerpiących wiele radości z grania. Podczas swojego pobytu w Anglii murzyński bluesman Sonny Boy Williamson wybrał The Yardbirds na jako swój zespół akompaniujący. Nagrania z Williamsonem ukazały się później na płycie "Sonny Boy Williamson And The Yardbirds" . Po pierwszych większych sukcesach koledzy z zespołu postanowili skierować się w stronę bardziej przebojowych nagrań. Clapton nie zgadzał się z kierunkiem obranym przez zespół. W 1965 roku po 18 miesiącach współpracy i po nagraniu trzeciego singla "For your Love" opuszcza zespół. Warto odnotować, że na stronie B tego singla znalazła się pierwsza opublikowana, instrumentalna kompozycja Claptona "Got To Hurry". Od maja 1965 roku do czerwca 1966 roku Cric Clapton występuje w The Bluesbreakers Johna Mayalla. Zespół Johna Mayalla uważany był za jeden z najlepszych zespołów bluesowych, a sam Mayall nazywany był "ojcem brytyjskiego bluesa". Mayall miał niezwykłe szczęście do odkrywania talentów muzycznych. Przez różne wcielenia Bluesbreakers przewinęła się cała armia późniejszych sław muzyki bluesowej i rockowej (Keef Hartjey, Jack Bruce, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Ansley Dunbar, Mick Taylor, Dick Heckstall-Smith, John Hiseman i inni). W Bluesbreakers występowało wielu wspaniałych gitarzystów, nic więc dziwnego, że w tym gronie rozbłysła także gwiazda Claptona. Muzycznie to było to, czego szukał wtedy nasz bohater. Mógł pogrążyć się w swojej ukochanej muzyce, mając u boku doborowe towarzystwo. Trasy koncertowe stanowiły pasmo sukcesów, a sława Claptona wciąż rosła. Jakim magnesem stało się jego nazwisko świadczy tytuł jedynej płyty nagranej przez artystę z Mayallem. W 1966 roku ukazuje się album "John Mayall with Eric Clapton" , który jest klasykiem białego bluesa. Znalazły się na nim wspaniałe i stylowo zagrane kompozycje między innymi: "Hideway" i "Ramblin' On My Mind". W czasie współpracy z Blesbreakers Eric Clapton miewał małe epizody uboczne. Można tu wymienić trasę koncertową po Grecji zorganizowaną przez Claptona pod szyldem The Gladns, która zakończyła się kompletną katastrofą (z przyczyn organizacyjno-alkoholowych). Następnym epizodem była sesja nagraniowa zespołu The Powerhouse w której wzięli udział tacy muzycy jak: Steve Winwood i Jack Bruce. Nawiązanie znajomości z tymi muzykami zaowocuje w niedalekiej przyszłości dwoma znakomitymi zespołami. Widząc olbrzymie możliwości, jakie może dać wspólna praca z Bruce'm, Clapton postanawia opuścić Bluesbreakers.
  

  Do góry